بخشی از جلسه هشتم دوره تبیین برنامه ریزی بر اساس الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت
بسم الله الرحمن الرحیم
در مدل قانون‌گذاری فعلی، قوانین پیشنهادی به سمت بهبود روابط انسانی سوق پیدا نمی‌کند و لذا ریشه‌ها مدیریت نمی‌شوند و ما همیشه با معضل قوانین روبنایی و سطحی دست و پنجه نرم می‌کنیم. این مهم‌ترین اشکالی است که بنده به نظام قانون‌گذاری کشور دارم. وظیفه نظامِ قانون‌گذاری کشور ایجاد نظم است ولی به لحاظ فطرت انسانی نظم را نمی‌شود در روبنا ایجاد کرد. اگر بخواهید یک جامعه منظم و برهم‌افزا به سمت یک جهت داشته باشید، نمی‌توانید این را با پدیده قانون حل کنید.
ماهیت قانون یعنی امر و نهی یعنی این کار را انجام بده و این کار را انجام نده. همان‌طور که دوستان حقوق‌دان می‌دانند در ذات قانون یک نوع الزام وجود دارد. حال شما در تمام بخش‌ها در روبنا برای تقاضاهای تحریک شده امر و نهی می‌کنید. این عامل باعث می‌شود به طرف مقابل چه حالتی دست دهد؟ وقتی او در هر بخشی که هست با امر و نهی‌ای روبرو باشد. به دلیل اینکه قانون‌گذاری به معنای مدرن نمی‌تواند انسان‌ها را در ریشه مدیریت کند به سمت ایجاد تنفر در افراد جامعه حرکت می‌کند. شما حتماً در مباحث روانشناسانه حضور دارید و توصیه‌های ائمه را در این زمینه شنیده‌اید. خواهش می‌کنم به این روایت توجه کنید؛ در روایت آمده که: اوج کرامت‌های انسانی مسأله تغافل است.
تغافل یعنی انسان می‌داند طرف مقابل او خطا کرده است ولی خود را به غفلت می‌زند. در محیط روابط انسانی ممکن است صدها غفلت اتفاق بیافتد، اگر قرار باشد شما هر صد غفلت را تذکر داده و نگاهِ ساده‌اندیشانه داشته باشید و فکر کنید که تذکر شما مؤثر واقع می‌شود چه اتفاقی می‌افتد؟ فاصله بین انسان‌ها زیاد می‌شود.
متن کامل هر جلسه حوالی ساعت 23 در گروه الگوی پیشرفت 3 قابل دریافت است
فایل این جلسه ار اینجا دریافت کنید
